نه اميدي كه بر آن خوش كنم دل نه پيغامي نه پيك آشنايي نه در چشمي نگاه فتنه سازي نه آهنگ پر از موج صدايي ز شهر نور و عشق و درد و ظلمت سحر گاهي زني دامن كشان رفت پريشان مرغ ره گم كرده اي بود كه زار و خسته سوي آشيان رفت كجا كس در قفايش اشك غم ريخت كجا كس با زبانش آشنا بود ندانستند اين بيگانه مردم كه بانگ او طنين ناله ها بود به چشمي خيره شد شايد بيابد نهانگاه اميد و آرزو را دريغا آن دو چشم آتش افروز به دامان گناه افكند او را به او جز از هوس چيزي نگفتند در او جز جلوه ظاهر نديدند به هرجا رفت در گوشش سرودند كه زن را بهر عشرت آفريدند شبي در دامني افتاد و ناليد مرو ! بگذار در اين واپسين دم ز ديدارت دلم سيراب گردد شبح پنهان شد و در خورد بر هم چرا اميد بر عشقي عبث بست ؟ چرا در بستر آغوش او خفت ؟ چرا راز دل ديوانه اش را به گوش عاشقي بيگانه خو گفت ؟ چرا؟...او شبنم پاكيزه اي بود كه در دام گل خورشيد افتاد سحرگاهي چو خورشيدش بر آمد به كام تشنه اش لغزيد و جان داد به جامي باده شور افكني بود كه در عشق لباني تشنه مي سوخت چو مي آمد ز ره پيمانه نوشي بقلب جام از شادي مي افروخت شبي نا گه سر آمد انتظارش لبش در كام سوزاني هوس ريخت چرا آن مرد بر جانش غضب كرد ؟ چرا بر ذره هاي جامش آويخت ؟ كنون اين او و اين خاموشي سرد نه پيغامي نه پيك آشنايي نه در چشمي نگاه فتنه سازي نه آهنگ پر از موج صدايي
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
